Gisteren had Martijn avonddienst. Het was half zeven toen hij me belde en z'n stem klonk onrustig. Hij had een ritmestoornis en gelukkig had hij zelf al met de eerste hart hulp gebeld. Na de cardioversie van vorige week zit de schrik er toch even in. Maar wat zijn dat toch vriendelijke mensen in het AMC. Ze snappen meteen dat je eerst en vooral rust moet krijgen, natuurlijk in het hartritme, maar ook in je hoofd. Want hoewel Martijn heel goed begrijpt dat een ritmestoornis niet direct levensbedreigend is, brengt het wel veel onrust. Afijn, de medicatie heeft hij altijd bij zich dus de pillen waren snel genomen en ik moest maar even komen want hij mocht niet zelf autorijden. Buurman Leen was deze keer onze redder in nood. Hij bracht me snel naar de Gustav Mahlerlaan en binnen een uur zat Martijn weer thuis, op de bank. Rond half 11 was alles weer normaal en voelde Tijn zich weer helemaal fit.
Vandaag was dan ook een normale dag, tot ongeveer twee uur geleden. Toen begon de ritmestoornis weer. Ik zag het in z'n ogen: onrust maar ook onbegrip. Waarom nu alweer zo snel na gisteren? Tja, geen idee, maar de extra tambocor -die het hartritme regelt- slaat net als gisteren niet aan. Dus maar weer gebeld met de vriendelijke dames van de eerste hart hulp en na overleg en een ander pil (selokeen), is er rust; Martijn slaapt. Ik weet niet of het hartrimte ook rustig is maar slaap is goed voor hem. Er is nu verder toch niets aan te doen. Waarschijnlijk is de dosering van de tambocor nog niet goed geregeld.
Gek, he, er zijn vast duizenden mensen die last hebben van hartfibrileren, maar als het jezelf of erger, je lief betreft, dan is er onrust. Ik ga maar even met m'n hondjes knuffelen, dat helpt, dat weet ik zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten