Er gebeurde iets bijzonders bij het kampvuur. Zes meiden bijeen. Het werd langzaam donker en een lieve vriendin vertelde over bijzondere ervaringen en inspiraties. Nooit sprak ze over haar jeugd of over haar traumatische ervaringen maar nu, in de vertrouwelijkheid van de schemer, bij de warmte van het vuur vertelde ze. In openheid en in tranen. Plotseling bleken we allemaal te willen vertellen. Ervaringen en gebeurtenissen uit ons leven wisselden elkaar af, om beurten pratend, soms lachend, dan weer huilend. We hebben allemaal onze bagage, vergelijken en vinden "dat ook erg!". De jongste van het stel zit in een moeilijke periode. En wij oudjes zijn er dan om te luisteren, raad te geven en te relativeren. Ze weet dat ze ons (mij!) altijd kan bellen. Mooi is dat toch. We kennen elkaar al jaren, zien elkaar regelmatig en dan zomaar, opeens bij een kampvuurtje, valt alles samen en praten we in grote vertrouwelijkheid over de dingen die ons bezig houden. En het was heel erg gezellig. En ik was ook een heel uur langer jarig; ik ben nu echt een vijftigplusser.
