HO HO HO Enzo

We hebben prachtige Kerstwensen met honden gekregen! Bekijk ze in ons album: http://picasaweb.google.nl/neijhof.net2/KerstHonden

Onrust

Gisteren had Martijn avonddienst. Het was half zeven toen hij me belde en z'n stem klonk onrustig. Hij had een ritmestoornis en gelukkig had hij zelf al met de eerste hart hulp gebeld. Na de cardioversie van vorige week zit de schrik er toch even in. Maar wat zijn dat toch vriendelijke mensen in het AMC. Ze snappen meteen dat je eerst en vooral rust moet krijgen, natuurlijk in het hartritme, maar ook in je hoofd. Want hoewel Martijn heel goed begrijpt dat een ritmestoornis niet direct levensbedreigend is, brengt het wel veel onrust. Afijn, de medicatie heeft hij altijd bij zich dus de pillen waren snel genomen en ik moest maar even komen want hij mocht niet zelf autorijden. Buurman Leen was deze keer onze redder in nood. Hij bracht me snel naar de Gustav Mahlerlaan en binnen een uur zat Martijn weer thuis, op de bank. Rond half 11 was alles weer normaal en voelde Tijn zich weer helemaal fit.
Vandaag was dan ook een normale dag, tot ongeveer twee uur geleden. Toen begon de ritmestoornis weer. Ik zag het in z'n ogen: onrust maar ook onbegrip. Waarom nu alweer zo snel na gisteren? Tja, geen idee, maar de extra tambocor -die het hartritme regelt- slaat net als gisteren niet aan. Dus maar weer gebeld met de vriendelijke dames van de eerste hart hulp en na overleg en een ander pil (selokeen), is er rust; Martijn slaapt. Ik weet niet of het hartrimte ook rustig is maar slaap is goed voor hem. Er is nu verder toch niets aan te doen. Waarschijnlijk is de dosering van de tambocor nog niet goed geregeld.
Gek, he, er zijn vast duizenden mensen die last hebben van hartfibrileren, maar als het jezelf of erger, je lief betreft, dan is er onrust. Ik ga maar even met m'n hondjes knuffelen, dat helpt, dat weet ik zeker!

HO HO HO ofzo...

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Waardevolle rituelen

Het is best veel, twee begrafenissen in twee dagen. Maar ook inspirerend. Het waardevolle van rituelen bij een afscheid blijven me bij. Gisteren. De dierbare vriend die muziek speelde bij Ynske's kist, de dragers die haar naar haar rustplaats brachten ("ik zal ze nog even een stukkie laten lopen...") en dan, na de plechtigheid, de verhalen.
Vandaag. Een familiegebeurtenis. Mijn oom Joop, die vorige week besloot dat het genoeg was. Zijn kracht was op, hij wilde niet meer. Een dapper besluit aan het eind van zijn 84 jaar. Vandaag namen we van hem afscheid. Ik was geroerd en geïnspireerd door de liefdevolle wijze waarop Jan en Rita hun vader eer bewezen. Hun vader, hun held. Mét z'n Ajaxpasje in z'n binnenzak brachten zijn kinderen en kleinkinderen hem naar z'n laatste rustplaats. "You never walk alone" en dat was mooi.

Het moest maar eens gaan sneeuwen

Dat is de titel van een dichtenbundel, maar ook een grote wens, het is tenslotte december! En dan mag het van mij best gaan sneeuwen. Het is nog veel te warm voor de tijd van het jaar. VRIESKOU wil ik, ramen krabben omdat er ijs op zit en sneeuw, heel veel sneeuw!

Afscheid van Sven

Zó plotseling...
zomaar weg...
wat een enorm gemis voor Sil en Pascal.

Heel veel sterkte, lieve mensen,
we spreken elkaar gauw.

Dikke zoen van 020